Dronken bossen
Smeltende permafrost doet bomen verzakken
De eeuwig bevroren grond (of permafrost) smelt naarmate de aarde verder opwarmt en zijn bovengronds de gevolgen duidelijk te zien: wegen verzakken, huizen staan scheef en bossen lijken wel dronken geworden. Voor de bevolking onprettig voor wetenschappers een moeilijk geval. Want bij smeltende permafrost komt methaan in enorme hoeveelheden vrij, een 21 maal sterker broeikasgas als kooldioxide.
Torre Jorgenson, permafrostdeskundige, z'n kantoor grenst aan een gebied dat heftig aan het vervallen is.Op het momnet dat we de weg oversteken is het al duidelijk een waarchuwingsbord geeft aan dat er dips zijn een eufemisme voor de weg die golft als een mountainbike parcours. Jaren achtereen heeft men getracht de hgaten opte vullen en ieder jaar beginnen ze opnieuw. Dat komt omdat permafrost eigenlijk bevroren vuil is. Modder, zand, klei en ijs zijn op een onregelmatige wijze door elkaar gemengt en als het ijs smelt, stroomt het water weg en verzakt de grond hobbelig omdat de verdeling ijs/grond niet gelijkmatig is
Dronken bossen
De bossen, die meer dan een meter lager dan de weg liggen is het resultaat van de smletende permafrost pijnlijk duidelijk te zien. De bodem zit vol met borrelende watergaten en de bomen zijn , alsof ze dronken zijn over elkaar en in het water gevallen. de bomen groeien in het hoge noorden heel langzaam hooguit vier meter in een eeuw en kunnen niet meegroeien met de realtief snel veranderende bodem.d
Zwarte sparren en witte berken hangen over elkaar of zijn in de stinken poelen gevallen waar ze beginnen te rotten en zo weer methaan en CO2 aan de atmosfeer toevoegen. Die veenpoelen bestaan pas sinds een twintig, dertig jaar. Drie zaken zijn karakteristiek voor de smeltende permafrost volgen Torre. Grond wordt droger doordat de verdamping toeneemt. Waters sijpelt vaak ook ondergronds weg naar poelen en meren.
Daardoor veranderd de biotoop van bij voorbeeld eenden en vissen die verdwijnen. In de Tanana vallei is hierdoor al 40 procent van het land in een gatenkaas verandert door het verdwijnen van de permafrost.
Ontsnappende gashydraten
Waar Professor Romanowsky, één van de grootste permafrostdeskundigen ter wereld bezorgd over is, zijn de gashydraten, methaanverbindingen met ijs, die in de permafrost zitten opgesloten. Onbekend is waar, hoeveel en hoe diep die zitten. Of de snelheid waarmee ze vrijkomen. Hij denkt dat deze gashydraten tien tot honderd keer zoveel meer kunnen bijdragen aan het broeikaseffect. Hoe meer broeikasgassen we de lucht injagen en het smelten van de permafrost versnellen hoe sneller het broeikaseffect versterkt zal worden zegt de professor met een bijna ironisch lach.
